Hoi allemaal! Vandaag even een ander soort artikel dan normaal, ik wil het namelijk hebben over vliegangst. Wie mij langer volgt, weet waarschijnlijk wel dat ik last heb van vliegangst. Ondanks dat heb ik maar liefst 19(!) keer gevlogen (en weer terug natuurlijk), maar dat gaat allesbehalve vanzelf. Het lijkt me leuk om op mijn blog vaker dit soort persoonlijke, storytime-achtige artikelen te schrijven, gewoon voor de afwisseling. Vandaag voeg ik de daad bij het woord en wil ik jullie meenemen in mijn gedachten wanneer ik het vliegtuig in stap.
Donderdag 27 februari 02.00
Ik kan niet slapen en ik weet niet zo goed hoe dat komt. Ja, vrijdag ga ik het vliegtuig weer in, maar ben ik daar nu al mee bezig? Eerst moet ik nog een dag werken en mijn koffer inpakken, ik heb nog genoeg te doen. Normaal gesproken beginnen mijn handen pas te zweten als ik in de stoel zit, maar ik merk dat mijn handen nu al klam zijn bij de gedachte dat ik weer ‘moet’ vliegen. Ik probeer mezelf rustig te maken. Het heeft helemaal geen zin om nu al te stressen over de vlucht. Morgen op het werk baal ik waarschijnlijk dat ik zo slecht heb geslapen. Ik draai me voor de 100e keer om en ik doe een hazenslaapje.
En dat is ook zo. Na het werk ben ik kapot. Ik gooi gauw wat kleren in mijn koffer. Het weerbericht ziet er niet fantastisch uit en ik kan me herinneren dat het nog best fris was, toen ik twee jaar geleden rond deze tijd in Lissabon was. Ik ben nogal een koukleum, dus ik neem vooral truien mee. T-shirts draag ik vrijwel nooit, dus ik prop voor de zekerheid ook nog een luchtige lange mouwen top en een blouse in mijn koffer. Dan komen mijn ouders langs om mijn cavia’s op te halen. Super lief dat ze willen oppassen! We kletsen nog even, dan nemen we afscheid: “Tot volgende week!” Maar ergens is er een stemmetje dat fluistert: Misschien zie je ze wel nooit meer.
Vrijdag 28 februari 09.30
Na weer een slechte nacht kom ik maar moeilijk uit bed. Ik besluit last minute om een trein eerder te pakken, zodat ik wat meer speling heb, mocht er een trein uitvallen. Ik maak met mijn telefoon alvast een screenshot van mijn treinkaart en boarding pass, zodat ik die meteen bij de hand heb. Nee, aan mijn voorbereiding zal het niet liggen. Toch vergeet ik altijd wel wat, maar op dit moment kan het me echt niet schelen. In mijn hoofd tel ik de uren af tot ik in het vliegtuig zit. Ik stop wat tijdschriften en een boek in mijn handtas, in de hoop dat ik tijdens de vlucht rustig genoeg ben om te kunnen lezen.
Eenmaal op Schiphol aangekomen voel ik me vrij kalm. Ik ben in ieder geval op tijd! Om me heen zie ik wel heel veel mensen met mondkapjes op, het maakt me zenuwachtig. Bij de gedachte dat ik straks met heel veel (misschien wel zieke) mensen op een paar vierkante meter moet doorbrengen en niet weg kan, krijg ik het Spaans benauwd. Niet alleen vanwege het coronavirus, maar dit heb ik altijd wel. Ik ben altijd bang dat er onderweg iets gebeurt. Niet zozeer bij mezelf, maar vooral bij anderen. Wat nou als iemand ineens een hartaanval of iets dergelijks krijgt???
Inmiddels is het 14.00 en kunnen we het vliegtuig in. ‘Groep 1’ is net ingestapt en het duurt even voordat ook ‘groep 2’ mag lopen. De rij is nogal rommelig, dus ik prop mezelf er maar tussen. Het lijkt niemand echt wat te boeien, dus onverstoord loop ik door. Omdat ik alleen vlieg, maakt het me niet echt uit waar ik zit, dus ik heb een random stoel gekozen. Ik zit het liefst niet bij het raam, maar bij het gangpad. Dat voelt op de een of andere manier veiliger. Totale bullshit natuurlijk, maar zo werkt het in mijn vliegangst-hoofd :p. Dit keer zit ik in het midden, wat ook wel prima is. Alleen wel even vervelend als je naar het toilet moet, haha.
Ik bekijk de kaart met de veiligheidsinstructies. Ik kan ze inmiddels dromen, maar toch kijk ik er iedere keer weer naar. Alsof het misgaat als ik er niet even naar kijk. Ik zie ‘Airbus A321’ op de kaart staan. Airbus??? Ik graaf in mijn herinneringen. Heb ik ooit eerder in dit type vliegtuig gevlogen? Wat was nou ook alweer dat type vliegtuig die van de markt is gehaald, omdat er een paar waren neergestort? Zou ik nog weg kunnen??? Snel pak ik mijn telefoon erbij om te Googlen. Ik kom gelukkig geen angstaanjagende berichten tegen. Net zo snel stop ik mijn telefoon weer weg, voordat ik misschien wel op een slecht bericht stuit.
De man links van mij is nogal stevig en zit op mijn vliegtuig riem. Typisch weer wat voor mij natuurlijk, app ik naar een vriendin. Ik lach hardop. Alleen is het geen oprechte lach, meer een zenuwachtige lach. Ik wacht totdat de stewardessen langskomen om de riemen te checken, en dan vraag ik quasi nonchalant aan mijn mede passagier of ik mijn riem onder zijn reet vandaan mag trekken.
De deur van het vliegtuig wordt gesloten, er is geen weg meer terug. Ondanks dat het behoorlijk warm is in het vliegtuig, voel ik een rilling. We taxiën en de stewardessen doen de veiligheidsinstructies: een routinewerkje. Waar de exits zijn, hoe je een zwemvestje opblaast en wat je moet doen als de druk in de cabine wegvalt. Ik kan er niks aan doen, maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat zoiets ook daadwerkelijk gebeurt en dat iedereen dan ook rustig blijft. Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt, maar het enige wat ik voor me zie is totale paniek. Hoe vaak ik deze veiligheidsinstructies ook heb gezien, het maakt me bang. Ik weet dat ze juist het tegenovergestelde effect zouden moeten hebben en dat het juist heel goed is dat ze er zijn, maar zo voelt het gewoon niet.
Net als de opmerking ‘Vliegen is veiliger dan autorijden’, wanneer ik mensen vertel over mijn vliegangst. Ik kan daar gewoon helemaal niks mee. Het idee dat er ook maar iets mis kan gaan, terwijl je hoog bovenin de lucht zweeft en niet weg kan… Vreselijk. Voor mijn gevoel is een auto super veilig, om de doodeenvoudige reden dat een auto over de grond rijdt. En dat de auto, in de meeste gevallen, wordt bestuurd door mijzelf of door iemand die ik ken. Ik heb natuurlijk geen idee wie de piloten zijn. Misschien dat het fijn zou zijn om een voorstelrondje te doen, dat ze ook even hun gezicht zouden laten zien in de cabine :p.
We naderen de startbaan en er overvalt me een gevoel van machteloosheid, zoals altijd wanneer ik in het vliegtuig zit. De motoren worden gestart en het vliegtuig racet in volle vaart over de startbaan. Op hoop van zegen maar weer, denk ik, terwijl de voorkant van het vliegtuig al in de lift zit. Ik zit redelijk achterin het vliegtuig en volgens mij voel je daar extra dat ‘zware’ gevoel. Ik vind het altijd een rotmoment als het vliegtuig net de lucht in gaat. Ik ben nooit wagenziek of misselijk gelukkig, maar het voelt gewoon niet fijn. Onnatuurlijk. Ik zit verstijfd in mijn stoel, houd mijn ogen dicht en houd mijn zweterige handen op elkaar. Ik kauw als een gek op mijn stukje kauwgom, terwijl mijn tong op dit moment niet meer is dan een uitgedroogd lapje leer.
En dan nog die grauwe, dikke wolken waar we doorheen moeten. We zitten te schudden in onze stoel. Verschrikkelijk. Waarom doe ik mezelf dit toch elke keer aan? Waarom ga ik niet sparen voor een auto, zodat ik eindelijk een keer ontspannen op vakantie kan en eindelijk die roadtrip door Europa kan maken?
Inmiddels komen de stewardessen langs met de catering en de stoelriemen mogen af. So far so good. Ik sta meteen op, zodat ik mijn zenuwen-plasje kan doen op een nog schoon toilet. Op Schiphol vind ik de toiletten altijd zo vies. Zo vies, dat ik nog liever in het vliegtuig ga. Vroeger durfde ik nooit in het vliegtuig te plassen, nu gelukkig wel. En dat is maar goed ook, want mocht ik ooit mijn vliegangst onder controle krijgen, dan wil ik ook verre reizen gaan maken. Voor nu vraagt een vlucht van 3 à 5 uur al genoeg van mijn lichaam en mijn hoofd. Na een vlucht moet ik ook echt bijkomen. Ik vlieg ook het liefst ‘s middags of ‘s avonds, zodat ik daarna gelijk mijn rust kan pakken.
Gelukkig is het vrij rustig weer en hebben we op de vlucht weinig turbulentie. Wanneer het vliegtuig eenmaal stabiel in de lucht hangt, lukt het me om een tijdschrift te lezen. Maar tijdens turbulentie zit ik helemaal strak in mijn stoel. Ik houd me krampachtig vast aan de stoelleuning, ook al heeft dit natuurlijk niet echt zin. Het lijkt ook wel alsof ik de enige ben die in paniekmodus is geschoten. Iedereen kijkt verveeld op zijn tablet of telefoon of heeft zijn ogen gesloten. Ik doe een schietgebedje en ik probeer rustig te blijven. Blijven ademen. Het hoort erbij. Komt goed.
Even later wordt omgeroepen dat we via Londen zijn omgevlogen, omdat het te druk is in het Franse luchtruim. Godver. Drie uur vliegen vind ik al lang, en nu duurt het dus nog langer. Maar, het zal wel beter en/of veiliger zijn. Tenminste, aan die gedachte probeer ik me vast te houden.
Ik ben altijd opgelucht als het vliegtuig de daling inzet, hoewel er in mijn hoofd alsnog van alles kan misgaan. Ik denk dat het bij mij vooral een kwestie is van de controle niet kunnen of willen loslaten. Ik voel me in het vliegtuig echt overgeleverd aan de goden, samen met allemaal mensen die ik niet ken. Ons lot ligt in iemands anders handen en we kunnen helemaal niks doen. Eigenlijk is het ook maar raar en onnatuurlijk, toch? Zoveel mensen op zo’n klein stukje vierkante meter, hoog bovenin de lucht.
De landing verloopt soepel en ik kan weer opgelucht ademhalen. Ik heb altijd de neiging om heel hard te gaan klappen wanneer we geland zijn, maar volgens mij ben ik vandaag de enige. Mijn mede passagiers kijken niet op of om tijdens te landing. Ik vraag me af wat er in hun hoofd omgaat. Ik probeer mijn spieren weer te ontspannen, hoewel het nog wel even zal duren voordat de stress uit mijn lichaam is. Maar ik ben allang blij dat ik weer met beide benen op de grond sta. Toch zal het niet lang duren voordat ik het vliegtuig weer in stap, en dat is het gekke. Ondanks mijn angst, blijkt mijn liefde voor reizen en op vakantie gaan toch groter te zijn dan ik dacht.
Ik denk dat je vliegen wel kunt vergelijken met ongesteld zijn :p. Je vergeet gewoon hoe vervelend en rot je het vindt, totdat het alweer zover is. En die cyclus herhaalt zich over and over again…
Heb jij ook vliegangst? Of heb je nog tips om mijn angst een beetje te verminderen?
Jeetje zo herkenbaar. Ik heb echt precies hetzelfde en voelde de spanning al een beetje komen bij het lezen van jouw artikel. Ook als het alleen maar over een vliegvakantie ging met mijn ouders bijvoorbeeld, dan werd ik al nerveus. Verschrikkelijk! Ik zou zo graag onbezorgd willen vliegen. Hopelijk kan ik mijzelf er ooit nog overheen zetten. Wat mij wel hielp was een flight tracker app. Daar zie je zoooooveel vliegtuigen tegelijkertijd in de lucht en je kan ze live tracken en er rustig naar kijken. Mijn vader liet het mij zien en dat gaf mij de rust dat het echt allemaal goed gaat met al die vluchten. Wie weet helpt het jou ook. 🙂
haha je sluit dit bericht wel fantastisch af! en helemaal mee eens, wij gaan deze zomer (als alles door kan gaan ivm corona) met de auto richting italie. Dit vind ik veel relaxter, je kan meer meenemen en ook weer mee terugnemen dus ja.. ik ben ook geen groot fan van vliegtuigen en ik vind de landing het meest erge bah
Rachel Kromdijk onlangs geplaatst…Win deze Richmond stoel t.w.v. 302,-
Ik herken je gevoel niet maar snap wel dat het ontzettend vervelend moet voelen! Ikzelf ben 20 en ben ieder jaar van mijn leven minstens twee keer naar Finland toe gevlogen (en weer terug) het is er bij mij “met de paplepel” ingegoten. Ik begrijp wel ZEKER de ongemakken. ZO ken ik het gangpad gevoel zeker. Als ik met mijn familie vlieg wil ik altijd aan het gangpad zitten zodat ik iedereen zou kunnen helpen mocht er iets mis gaan. Als ik alleen vlieg zit ik liever langs het raam omdat ik anders wat claustrofobisch kan worden. Ik neem zelf altijd lolly’s en eigen eten mee. Iets waar je sowieso normaal niet misselijk van wordt! Een lolly sabbelen tijdens het opstijgen en landen kan helpen tegen de oorpijn maar geeft mij ook een gevoel van comfort. Ook zijn natte doekjes een MUST als je gek wordt van de vliegtuig bacillen! Kortom, ik snap echt hoe jij je zo kan voelen, en ik hoop dat je snel meer manieren vind om jezelf comfortabeler het vliegtuig in te krijgen! Liefs
Anna onlangs geplaatst…My opinion on the fashion industry and its waste 🛍
Lijkt me best vervelend maar tegelijkertijd wel goed van je dat je je angst aangaat en het vliegtuig pakt. Ik heb zelf geen vliegangst, ik ben alleen altijd ontzettend zenuwachtig als ik door de douane moet. Ik ben spontaan bang dat ik allerlei verboden voorwerpen bij me heb (vraag me niet hoe, als ik erover nadenk is t zo goed als onmogelijk) of ze me verdacht vinden. Zodra ik veilig door de douane ben komt er ook direct een rust over me heen en gaat alles verder prima.
Ilona Wielinga onlangs geplaatst…Wij gaven Kino een nieuw thuis
Wat vreselijk herkenbaar dit! Ik herken je verhaal zo erg, vooral die turbulentie vind ik echt vreselijk. Afgelopen zomer vanuit Griekenland op weg naar huis hadden we denk ik 2,5 uur lang extreme turbulentie waarbij zelfs het personeel moest gaan zitten. Ik heb zitten janken, letterlijk, wat een hel was dat. Ik was zo blij dat ik op de grond stond en nam mij voor om nooooooit meer met het vliegtuig te gaan. We hebben voor de zomer weer Griekenland geboekt, dus ga het toch weer doen haha.
Die angst is bij mij vooral ontstaan nadat ik als klein meisje eens in een vliegtuig zat in noodweer waarbij we blikseminslag hadden (ik wil je niet bang maken, maar dat was paniek!). Sindsdien ben ik zo bang als het vliegtuig maar een klein beetje gaat wiebelen. En dat terwijl mijn beste vriendin stewardess is! Moet er toch niet aan denken om elke dag deze hel mee te maken haha.
Ik ben het trouwens helemaal eens met jouw idee om de piloten een voorstelrondje te laten doen haha. Dan weet je in ieder geval wie er achter het stuur zit.
Tamara onlangs geplaatst…Trend van het moment: de naamketting
Ik heb op zich geen vliegangst maar ik ben eerder bang om opgesloten te zitten in zo’n krappe ruimte. Ik zit om die reden ook liefst aan het gangpad. Dan heb ik het gevoel meer ademruimte te hebben. Voor de rest vind ik vliegen niet echt eng eigenlijk 🙂 Het helpt misschien dat wij al sinds we heel klein waren vaak met het vliegtuig op reis gingen.
Lijkt me heel lastig als je vliegangst hebt maar ik vind het wel mooi dat je je er niet door laat tegenhouden om toch op reis te gaan.
Irene onlangs geplaatst…Diary | Uit onze vriezer eten & sneeuw
Ohhh wat herkenbaar dit zeg en ik vind het ook ontzettend tof dat je gewoon alleen het vliegtuig in stapt. Iedere keer als we gaan vliegen heb ik er ook weer last van, al is het de ene keer erger dan de andere keer. Deze zomer gaan we naar Vietnam en daar maak ik me nu al druk om. Maar als ik iets van de wereld wil zien zal het wel moeten 😉
Ik snap je gevoel zo goed! Toen ik voor de eerste keren ging vliegen vond ik het ook zo eng, vooral het gevoel dat je “overgeleverd” bent en je niet weg kan als je dat zou willen. Inmiddels gaat het eigenlijk heel goed. Volgens mij zijn er ook cursussen voor die echt goed resultaat geven, is dat misschien een idee? Succes ermee! X
Marjoleine onlangs geplaatst…Over lief zijn voor je lijf, gezonder leven en sporten
Wat vervelend, maar goed dat je dit durft te delen! En knap dat je het ondanks je angst toch iedere keer onder ogen komt. Ik heb er zelf eigenlijk totáál geen last van, ondanks dat ik super erg last heb van hoogtevrees en normaal altijd heel erg houd van controle hebben, haha. (Heel apart eigenlijk). Heb je wel genoten van Lissabon? 🙂
Wat dapper dat je ondanks je vliegangst toch al 19x gevlogen hebt! Wij gaan meestal met de auto, ook naar Italië, maar gaan toevallig volgende week ook vliegen naar Portugal, maar dan naar de Algarve.
Giovanna Jansen onlangs geplaatst…Boekrecensie Zelf zakelijke video’s maken
Als klein meisje vond ik vliegen een van de leukste dingen aan de vakantie. Nu is dat absoluut niet zo. Ik weet echt niet hoe vaak ik al heb gevlogen. Dat zal ook een keer of 30 zijn (en dan weer terug), want mijn vader en de rest van die kant van de familie woont in Griekenland. Ik word ook altijd heel zenuwachtig in het vliegtuig en lees de instructies tig keer door. Als de stewardessen hun verhaaltje weer doen, kijk ik altijd goed naar ze om alle informatie (die ik natuurlijk al weet) nog een keer goed in mijn hoofd op te slaan. Ik vind stijgen en dalen verschrikkelijk. Gelukkig heb ik een oom die piloot is. Als ik dan weer een vraag heb over het vliegen, kan hij mij redelijk geruststellen.
Wel goed dat je de vliegangst onder ogen blijft komen!
Marloes onlangs geplaatst…Review boekenweekgeschenk ‘Leon & Juliette’